A Charanga en Juan Pardo

Pola beira do río chegaba onde minhe
o ruído da charanga,
e ó segui-lo bulir, atopei o camiño e tamén foi a charanga.

Xente que canta bailando e bebendo ribeiro
e unha mociña chorando baixo un castiñeiro.

Dime quen es ti rapaza do triste ollar,
eu son un camiñante perdido,
eu estou ferido, eu son, o teu amigo.

Contoume que o seu ventos xamais voltaría
e tremendo a súa voz, o se pranto seguía
eu falei dos amores e de cousas belidas.

Ela non replicou e o seu pranto seguía,
bota as costiñas ó vento, ven comigo,
as túas mans nestas mans, xa tes un amigo.

Entre voltas e voltas naceu o sorriso,
entre xentes, tan boas,
entre bicos, entre risos,
entre voltas e máis voltas
se perdeu, de min
¿onde vai, onde vai?.

Teño saudade de ti, e a túa tenreza
naquela peza dunha charanga.

Lalalalalaila, Lalalalalaila,
Lalalalalaila, Lalalalalaila,
(Bis )