Á Meðan Jörðin Sefur en Árstíðir

Meðan jörðin sefur
Öll umlukin kyrrð og ró
Vakir einn en dreymir þó
Starir upp í ský.

Huga sínum vefur
þÉtt um hjartans innstu þrá
Að hann megi henni hjá
Hvíla enn á ný.

Hverfa svefns og vöku skil
Hugur saman reyrir
þAð sem er og veitir yl
Og hitt sem ekki heyrir til.

Hugarflugi gefur
Lausan tauminn, gleymir sér
Frestar því sem erfitt er
Svífur upp í ský.

Hverfa svefns og vöku skil
Hugur saman reyrir
þAð sem er og veitir yl
Og hitt sem ekki heyrir til.